کاش یار گمنام تو باشم



 عنه (صلى الله علیه وآله) :

مَن أحزَنَ مُؤمناً ثُمَّ أعطاهُ الدُّنیا لَم یَکُن ذلِکَ کَفّارَتَهُ وَ لَم یُؤجَر عَلَیه - میزان الحکمة حرف الف ، باب الایذاء -

پیامبر (صلى الله علیه وآله) :

هر کس مؤمنی را اندوهگین سازد، سپس تمام دنیا را به او ببخشد، این کار جبران اشتباه او نکند!! و بر آن پاداش داده نخواهد شد!


حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها در نگاه پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله

پیامبر او را صدیقه معرفی کردند و فرمودند؛ صدیقة امتی»، تعبیری که فقط راجع به مریم و حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها وجود دارد.  

این شخصیت آنقدر عظمت دارد که پیامبر هر سال برای او سالگرد می‌گیرد و حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها تنها شخصیتی است که پیامبر برای او اقامه سالگرد می‌کردند. از دهم بعثت که حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها رحلت کردند تا ده هجری که خود پیامبر وفات کردند، پیامبر بمدت ۱۳ سال سالگرد گرفتند و احسان می‌کردند و گوشت قربانی را بین دوستان خدیجه تقسیم می‌کردند.  

پیامبری که گفتارش عین وحی (ما ینطق عن الهوی) و رفتارش عین وحی است (ما اتاکم الرسول.)، این رفتار او با حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها فارغ از وفاداری و ابراز محبت پیامبر به ایشان، همه نشانگر اینست که خدای متعال نیز به این نوع تجلیل رضایت داشته است.

پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله او را خیرالنسا معرفی کردند.

پیامبر برای وفات او یکسال بیرون نیامد لذا آن سال، بخاطر وفات حضرت ابوطالب علیه‌السلام و حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها، سال حزن و اندوه نامیده شد و بقدری پیامبر در فراق حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها اندوهناک بودند که آیه نازل شد مبنی بر اینکه بعد از رحلت این دو مدافع، دیگر در مکه نماند و به سمت مدینه حرکت کند.

پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله یازده سال بعد از رحلت حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها، وقتی در جریان فتح مکه وارد مکه شد، وارد هیچ منزلی نشد و مستقیماً به کنار قبر همسر گرامیشان رفتند و چادر زدند و سه شبانه روز در آنجا بیتوته کردند و این درحالی بود که هم خودشان خانه داشتند و هم حضرت امیرالمومنین علیه‌السلام خانه داشتند.

به هر بهانه ای که یاد او می‌افتاد می‌گریست، حتی در خواستگاری حضرت امیرالمومنین از حضرت زهرا سلام‌الله‌علیهما ، وقتی که ام سلمه از حضرت خدیجه یاد کرد، پیامبر گریست و فرمود: "و أینَ مِثلُ خدیجه صَدَّقَتنِی حینَ یُکَذِّبُنی الناسُ أیَّدَتنِی و أعانَتنِی بِمالها"
 
جایگاه حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها در نزد اهل‌بیت علیهم‌السلام

پیامبر به حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها فرمود: دخترم خدا در وجود مادرت نسل امامت را قرار داد.

خدیجه حق تربیت به گردن امیر دارد چون ایشان از ۵ سالگی در دامن پیامبر و در این خانه بزرگ شده است.
امیرالمومنین در زمان رحلت حضرت خدیجه ((در زمانی که هنوز داماد این خانواده نشده بودند، چون حضرت خدیجه در سال ده بعثت از دنیا رفتند و امیرالمومنین در سال دوم هجری با حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها ازدواج کردند، یعنی ۵ سال بعد از وفات خدیجه داماد این خانواده شدند)) مرثیه خوانی کرده و او را سیدة النسوان معرفی کردند.

سیدالشهدا در هنگام معرفی خود در کربلا فرمود: انا ابن خدیجه الکبری».

در دعای ندبه امام زمان علیه‌السلام را اینگونه معرفی می‌کنیم: یا ابن خدیجة الغرّاء».
 
انفاق حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها

۸۰ هزار شتر، مال التجاره او را حمل می‌کرد و ۴۰۰ غلام و دفتردار کارهای مربوط به اموال او را به عهده داشتند که همه را برای اسلام هبه کرد و هنگام رحلت حتی کفن هم نداشت. لذا بعد از اراده الهی، اولین چیزی که اسلام را نگه داشت، ثروت خدیجه بود و بعدش شمشیر امیرالمومنین علی علیه‌السلام بود.
 
وصیت حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها
هنگام رحلت به رسول اکرم عرضه داشت که مرا حلال کن. رسول اکرم گریست و بعد عرضه داشت: اوصیک بهذه (دختر ۵ ساله‌اش) مبادا کسی به او سیلی بزند و بدون اجازه وارد خانه اش بشود و حرمتش را زیر پا گذارد (پیشگویی خدیجه از ماجرای هجوم).

برای مطالعه بخش اول کلیک کنید.


آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها